Ik stond weer op de uiterste rand van dat fjord.
Ik voelde me weer diep en diep ongelukkig.
Ik vroeg me af of ik het zou doen.
Wikken en wegen.
De man met wie ik getrouwd ben, is een wrede en harde man.
Niet alleen voor zijn onderdanen, voor hen is hij tenminste nog rechtvaardig.
Ook voor zijn kinderen en mij is hij zo hard.
Al zijn zonen zijn de wereld ingestuurd door hem.
De jongste was nog geen tien jaar.
Dochters heeft hij me nooit gegeven, en daar is hij nog trots op ook.
Mijn zonen heb ik nooit meer gezien.
Hij is blijkbaar vergeten dat hij maar een krijgsheer was voor hij mij trouwde.
En nu is hij koning.
En ik ben zijn koningin.
En toen werd ik wakker.
Ik weet wel hoe dit verhaal verder gaat,
maar dat schrijf ik nog wel op,
binnenkort denk ik .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten