lentegevoel

Mijn hersens hebben een kronkel.
Als ik aan de lente denk zie ik elfjes.
Mijn hersens hebben dus besloten dat ik die associatie maak.
Eigenlijk een dwang associatie.
Het is gelukkig niet iets waar ik me aan erger.
Ik vind het zelfs wel grappig.
Het is ook daarom dat ik graag in de lente ga wandelen in een bos.
En dan het liefst in een zo oud mogelijk bos,
met hoge varens, mooie ruwe wortelsystemen en majestueuze, statige, prachtige bomen.
Ik moet nodig weer eens naar het bos om lekker te struinen, dat merk ik wel weer.
Bij de winter horen voor mij wandelingen langs het strand, met heel veel wind, lekkerrrrr.
De zomer, dan lig ik het liefst op mijn rug in een weiland naar de wolken te staren.
In de herfst wil ik eigenlijk alles.
In een herfststorm langs het strand lopen, dat mag ook langs de rivier zijn hoor.
In een weiland liggen en naar de wolken staren kan ook, in die mooie gelkleurde zonnige herfstdagen en ja het bos, wie vind dat nou niet mooi in de herfst.
Maar ja, ik was bij de lente en de elfjes.
Ik denk dat ik gauw naar het bos ga, spelen met de elfjes en lachen om niets.