onder de douche

Oh nee, het is weer nodig denk ik.
En ik heb er zo'n hekel aan.
Het schijnt zo te zijn  dat de maatschappij van je verwacht dat je met enige regelmaat onder stromend water gaat staan, of in een kuip met water gaat liggen, om jezelf schoon te maken. Voor een extra effect gebruik je daarbij produkten die schuimen en geuren naar bloemen of zo, en die zeggen de huid te reinigen, maar ook te beschermen.
Ik hou er echt niet van en doe het alleen om enigszins maatschappelijk aanvaard gedrag te vertonen. Wat ik lekker wel eens doe is gewoon met een washandje aan het aanrecht mezelf goed wassen, eigenlijk beter en je gebruikt minder water. Maar er is een manier waarop ik onder het stromende water staan wel lekker vind, heerlijk zelfs.
Stel je zo'n stortbui voor in de zomer, waarbij het water in bakken uit de hemel komt vallen. Ga daar maar eens in staan..echt absoluut de meest geweldige douche die je ooit hebt genomen....Ach, (verzucht) die tijd komt er gelukkig weer aan.

Ik had er vanmiddag inneens zin in.
Dus heb ik het mandje gepakt en mijn handwerkspulletjes.
En ben ik aan het werk gegaan, sokken stoppen en kleding repareren.
Ik doe dat met zekere regelmaat, ook voor de rest van de directe omgeving, familie en goeie vrienden en zo.
Ik hou niet van de weggooi cultuur, dat als er maar een gaatje in je bloes zit hem al weggooien.
Nee, dat gaat er bij mij niet in.
Ik heb er een intense afkeer van dat mensen alles maar zo weggooien.
Wat ik nog erger vind is als ze kapotte kleding weggeven aan allerlei instanties die kleding verzamelen voor het goede doel, kom op zeg dat is wel heel gemakkelijk. Zo ben je mooi af van je kapotte kleren en is je geweten ook gesust dat je een goed doel hebt gesteund.
Dat is hypocriet! Geef dan niets, of kleding die heel is.
Ik repareer tot de kleding zo'n beetje op is, en dan is het versleten en maak ik er lapje van voor andere dingen van te maken.
Het heeft niets met zuinigheid te maken, maar eerder met creativiteit. Goede stoffen zoals linnen en goede kwaliteit katoen gaan lang mee, en het is dus zonde om als de mode voorbij is het maar weg te doen. Vermaak of gebruik in totaal iets anders, stimuleer je creativiteit , je fantasie en je kundigheid.
Drie vliegen in een klap.
Ja, en nu hou ik echt op , ik heb nog wat sokken te stoppen.

groen!

                             schilderij: lente van Karin Boers

Ik kan er gewoon niet over uit. Als ik naar buiten kijk zie ik een paar bomen staan met grote knoppen, die op barsten staan. Ik ben echt blij dat er een paar vroege bloeiers voor mijn neus staan. Ik ben heel hard toe aan een beetje groen.
Nieuw groen wel te verstaan, dat groen van als je langs een rij bomen kijkt er een groenige waas over hangt.
Ja, dat soort van groen. Wat ik ook zo heerlijk vind zijn de vogels, die van het krieken van de dag tot bijna donker hun geluid laten horen, dat vind ik zo leuk.Daar kan ik me nooit over ergeren, dat blijft mooi om naar te luisteren. Gisteren (of was het eergisteren, maakt niet uit) fietste ik langs een Eik die al zijn oude blad nog in de takken had hangen. Je hoorde ze ritselen in de wind.
Ik weet echt niet of dat goed is of niet, of dat een zieke of een gezonde boom betrof, maar ik hoop dat die droge verdorde blaadje snel plaats zullen maken voor frisse groene. Elke zonnige ochtend is weer knisperent en fris. Niet knisperent van de nachtvorst, maar knisperent van jong stevig gras, dat koud en nat van de dauw onder je voeten voelt.Ik wil weer door een weiland rennen, vroeg in de morgen als het net licht is en zingen, net als de vogels.
Ach, nu wordt het weer een beetje bewolkt..maar ja, dat hoort er ook bij...en je wilt me niet werkelijk zien rondrennen in een weiland en daarbij horen zingen, dat doe ik wel als iedereen nog slaapt. 

 

Knockknock , who's there ?

      Gisteravond gebeurde het weer, opeens zat je weer in mijn hoofd.
Ik zat lekker onderuit op de bank te genieten van een lekker glas Whiskey.
Nog even te kijken of er nog ergens een goeie film te zien was op televisie.
En toen...pof...daar was je weer, duidelijk aanwezig, op de voorgrond zelfs.
Het was echt geen geval van hersenspinning, daar was het te duidelijk voor.
Wensdenken of fantasie kan ik ook naar buiten vervoeren, daar was het te plotseling voor. En bovendien was er geen aanleiding.Er moet iets zijn
gebeurt waardoor je even heel sterk aan mij moest denken, en dat kwam even heel... boink... bij mij binnen in mijn hoofd. Ik kan wel iets verzinnen wat kan zijn gebeurd. Maar ik heb beslist geen zin om te gaan zitten gissen. Concentreer je nou maar op je werk en op waar je nu staat in je leven. Mij zul je voorlopig niet zien, denk ik. Dat komt later wel weer, als we daar aan toe zijn.
Tot die tijd groet ik je en krijg je nou weer eens een dikke knuffel van mij.
En tot de volgende keer dat je mijn hoofd binnenhuppselt...

 

lentegevoel

Mijn hersens hebben een kronkel.
Als ik aan de lente denk zie ik elfjes.
Mijn hersens hebben dus besloten dat ik die associatie maak.
Eigenlijk een dwang associatie.
Het is gelukkig niet iets waar ik me aan erger.
Ik vind het zelfs wel grappig.
Het is ook daarom dat ik graag in de lente ga wandelen in een bos.
En dan het liefst in een zo oud mogelijk bos,
met hoge varens, mooie ruwe wortelsystemen en majestueuze, statige, prachtige bomen.
Ik moet nodig weer eens naar het bos om lekker te struinen, dat merk ik wel weer.
Bij de winter horen voor mij wandelingen langs het strand, met heel veel wind, lekkerrrrr.
De zomer, dan lig ik het liefst op mijn rug in een weiland naar de wolken te staren.
In de herfst wil ik eigenlijk alles.
In een herfststorm langs het strand lopen, dat mag ook langs de rivier zijn hoor.
In een weiland liggen en naar de wolken staren kan ook, in die mooie gelkleurde zonnige herfstdagen en ja het bos, wie vind dat nou niet mooi in de herfst.
Maar ja, ik was bij de lente en de elfjes.
Ik denk dat ik gauw naar het bos ga, spelen met de elfjes en lachen om niets.

 

Sneeuw in maart

Geweldig!
Maart is weer begonnen met het uitdelen van cadeautjes.
Hadden we onlangs nog een paar hele mooie zonnige dagen, die ons lieten zien dat de zon nog steeds warmte uit kan stralen, vanochtend was het heel iets anders.
Om ervoor te zorgen dat we niet vergeten hoe sneeuw eruit ziet en voelt heeft Maart ons vandaag nog even ingeprent, zoals alleen Maart dat kan doen.
Maart die elk jaar weer samenspant met April. De rebelse maanden, die zich niets aantrekken van de gevestigde orde van de seizoenen. Het is waar dat Oktober dat ook wel heeft, maar op de een of andere manier komt Oktober veel serieuzer op mij over met haar stormen en wind.
Nee, Maart en April hebben iets frivools, iets speels over zich.
Iets lenteachtiges.
En het is een bekend feit dat de lente het meest rebelse seizoen is van het jaar.
Alles groeit en bloeit, maakt niet uit waar...overal het liefst.
Maar vandaag moeten al die mooie jonge plantjes en bloemetjes nog wel even voelen dat dat witte goedje erg koud is.
Maart roert haar staart en April doet wat zij wil.

Het breien der vesten

Traag stroomt de rivier de Waal door het oneindig laagland.
Van het wat hoger gelegen gedeelte in het oosten naar het ( als er geen dijk was) onder water gedeelte in het westen, bij de zee.
Zoals het stromen van het water, gaat ook het breien van vesten: traag!
Ik ben bezig met drie vesten tegelijkertijd, drie totaal verschillende vesten in totaal verschillende materialen.


Waar ben ik eigenlijk aan begonnen? Is het niet meer dan genoeg om aan een vest per keer te werken?
Nee, zo zit ik niet in elkaar. Ik hou van afwisseling.
Dus om het geheel voor mij wat spannender te maken en voor de broodnodige afwisseling...brei ik er drie tegelijk.
Nee, natuurlijk niet tegelijkertijd, ik heb geen zes handen.
Nee, net dubbel gecheckt.
Het is meer zoiets van: een half uurtje werken aan de nummer een, een paar naalden nummer twee en even een mouw afmaken van nummer drie.
In elk geval weet ik een ding zeker als ik zo te werk ga.
De vesten komen echt af, en binnen een paar weken of in het ergste geval een paar maanden.
Maar dan heb je wel wat.

voor alles een begin

Voor alles is er een begin en een einde.
Hierbij voor mij een nieuw begin.
Er is in de afgelopen tijd het nodige gebeurt in mijn leven en in mezelf, dus ben ik begonnen aan een nieuw hoofdstuk.
De rest van het boek zit in mijn rugzak die ik meedraag in dit leven.
De rugzak die vol zit met herinneringen, ervaringen, teleurstellingen , verdriet en vele mooie dingen die ik al heb mogen meemaken.
Ik geniet elke dag van de dingen die het leven voor me in petto heeft.
Een felblauwe lucht, waardoor de rivier nog blauwer lijkt en het gras van de uiterwaarden nog groener.
Ik zie de wereld graag in kleur, maar vergeet niet te genieten van de nuances van grijs op een bewolkte dag.

Het is niet eenvoudig om het geluk in onszelf te vinden.
En het is onmogelijk om het ergens anders te vinden.
(Agnes Repplier)

Het begin is er nu.
Het begin van een kronkelige weg vol wrochtsels.
Tot de volgende keer maar weer!